Minibüs sevdam 2

Bugün minibüs anılarıma bir yenisini daha ekledim.:-))
.
Yine yollardaydım. Eve dönmek üzere bindiğim minibüste boş bir yere oturuverdikten sonra, Kaptan'a iletilmek üzere elime hazırladığım paramı önde oturan iki kişiden birisine uzatmak üzereydim ve... O da ne! Pencereye yakın koltukta oturan orta yaşlı hanım, yanında oturan genç kıza adeta domuz görmüş gibi bakıyordu. Neden domuz? Çünkü kızımız bir elinde cep telefonu koyu bir muhabbet sürdürürken, diğer elinde hamurlaşmış kağıt mendiliyle sürekli burnunu siliyordu. Aksırıkları, öksürükleri havada uçuşurken yanındaki hanımın yüzündeki ifade ''Oku oku bitmez'' bir korku romanı gibiydi.
.
Orta yaşlı hanım; kâh açılamayan cama çaresizlik içinde bakıyor(açılsa kafasını camdan dışarıya çıkaracak), kâh burun deliklerini kapatıyordu. Bu manzaraya gülmemek için kendimi zor tuttum. Çünkü; delikleri kapanan burun kanatları , paraşüt gibi kabarıp kabarıp kızarıyordu. Genç kız, ara sıra dışarıya bakmak üzere hanımın üzerine doğru meyil ettikçe, zavallı (ne yapayım ki komik) kadıncağızın gözleri yuvalarından fırlayıp, iki elini can havliyle hem ağzının, hem burnunun üzerine kapatıyordu. Hareketleri, mimikleri görülmeye değerdi.
.
Aslında bütün yolcular bu gripli kızımızın saçtığı mikroplarla, virüslerle burun burunaydık. Fakat, hiçbirimizin yüzünde ''Ölüm korkusu'' yoktu. Bir kişi hariç. Bu manzara beni niye bu kadar güldürdü bilemiyorum: Zor durumdaki insanlarla eğlenmek hiç adetim değilken. ''Fareden korkan bir insanın sandalyeye çıkması'' gibi birşeydi bu olay benim gözümde.
.
Güldüm komşuma , gelmesin başıma:-(((((
.
Sağlık ve huzur dileklerimle.